Λέμε ευχαριστώ όταν μας δίνουν τα ρέστα στο περίπτερο, όταν μας δίνουν προτεραιότητα σε μια ουρά αναμονής ή σε μια θέση parking..

»Ευχαριστώ» που είναι μηχανικά, τυπικά, άχρωμα και απρόσωπα….

Όμως τι λες όταν ο άλλος σου 1 λίτρο από το αίμα του..?

Εάν έσπαγαν τα τζάμια ενός ακριβού αυτοκινήτου, θα το καταλάβαινα…(δεν θα το δικαιολογούσα όμως)

Εάν έγραφαν συνθήματα στην μάντρα μια κατοικίας ή ενός Υπουργείου, θα το καταλάβαινα…(δεν θα το δικαιολογούσα όμως)

Εάν έσπαγαν την τζαμαρία μιας τράπεζας, ίσως πάλι να το καταλάβαινα…(δεν θα το δικαιολογούσα όμως)

ΑΛΛΑ

Να μπαίνουν στο Α’ Νεκροταφείο και να βανδαλίζουν την »Κοιμωμένη του Χαλεπά»….

OYTE ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΜΠΟΡΩ , ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΩ

ΒΑΝΔΑΛΙΖΟΝΤΑΣ και ΤΑΠΕΙΝΩΝΟΝΤΑΣ έτσι το έργο και την μνήμη ενός τέτοιου δημιουργού και μάλιστα σε έναν τέτοιο χώρο…

δεν υπάρχει δικαιολογία- δεν υπάρχει λογική

Μόνο κομπλεξισμός κατωτερότητας και πρόθεση διαιώνισης της κοινωνίας των μετρίων

Και αναρωτιέμαι ποιοι να το έκαναν? Και Γιατί??

Ο »ξένος εχθρός» που θέλει το κακό μας…
ή κάποιοι »κριτικοί τέχνης» …
ή οι φανατικοί οπαδοί κάποιου άλλου καλλιτεχνικού ρεύματος……
ή ο μέσος νεο- έλληνας που καβαλάει πεζοδρόμια και κορνάρει στα φανάρια…

ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ

Ακόμα καιο νεο- ελληναράς είναι άμοιρος ευθυνών…

Ας αντισταθούμε, υψώνοντας τείχη- οχί μίσους αλλά απαξίωσης και αποστροφής
αποκαθιστώντας με αυτό τον τρόπο την μνήμη του δημιουργού, την Τέχνη και την αηιοπρέπειά μας

http://helpgreece.wordpress.com

http://helpgreece.wordpress.com

Οι μέρες είναι τέτοιες που τίποτα δεν προχωράει. Κανένα project δεν τελειώνει. Καμία συνάντηση δεν είναι εύκολο- εάν όχι αδύνατον- να κανονιστεί.

Όλα τα deadlines που είναι για ΑΥΡΙΟ είναι πλέον ΑΥΡΙΟ + 20 ημέρες…και βλέπουμε….

Όλοι είναι… αλλού:

Εκεί που σε λίγες μέρες ή ώρες θα πάνε

Εκεί που είχαν πάει πριν λίγες μέρες

Εκεί που θα ήθελα τουλάχιστον αν είναι

Και το γλυκό συναίσθημα του διαλλείματος είναι τόσο γλυκό, ακόμα και εάν το λαχάνιασμα από όλη την χρονιά σου κόβει την ανάσα. Ακόμα και εάν σε περιμένει ένα βουνό από δουλείες και υποχρεώσεις μόλις επιστρέψεις και μια μεγάλη φθινοπωρινή ανηφόρα να ανεβείς….

Γιατί όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία τώρα.

Γιατί όλα αυτά είναι εδώ, αλλά είσαι ήδη στο ‘’αλλού’’

Γιατί υπάρχει η μεγάλη σιωπηρή συμφωνία- συμμαχία ανάμεσα στον κόσμο που έτσι- ευτυχώς- υπαγορεύει!

Καλές Διακοπές να έχουμε όλοι!

ΥΓ/ Εάν αξίζει όλο αυτόν τον ετήσιο κόπο για 20 ημέρες διακοπές, ας μην το συζητήσουμε τώρα….υπάρχει και η σιωπηρή συμφωνία που λέγαμε

Το ξανάκουσα σήμερα το πρωί…very optimistic

I’m gonna live till I die
I’m gonna laugh stead of cry
I’m gonna take the town turn it upside down
I’m gonna live, live, live until I die

They’re gonna say what a guy
I’m gonna play for the sky
Ain’t gonna miss a thing,gonna have my fling
I’m gonna live live live until I die

Those blues I lay low, I’ll make them stay low
They’ll never trail over my head
I’ll be a devil till I’m an angel
But until then Hallelujah
Gonna dance gonna fly
I’ll take my chance riding high
Before my numbers up I’m gonna fill my cup
I’m gonna live, live, live until I die

Those blues I lay low,I’ll make them stay low
They’ll never trail over my head
I’ll be a devil till I’m an angel
But until then Hallelujah
Gonna dance gonna fly
I’ll take my chance riding high
Before my numbers up I’m gonna fill my cup
I’m gonna live, live, live, live until I die

— Frank Sinatra —

Η ώρα περίπου 20’00…Περίπου 2 με 3 ώρες παραπάνω από το »κανονικό»…

και τι σημαίνει ΚΑΝΟΝΙΚΟ? Σε τιπότα από όλα οσα κάνω, δεν κρατάω ρολόι…κι εαν το κρατάω, δεν θέλω να το κοιτάω…τούλαχιστον όχι πολύ συχνά!

Και τι είναι 2 με 3 ώρες μια φορά. Μια φορά στις τόσες. Αλλά ποτέ δεν είναι και »μια στις τόσες». Μάλλον το αντιθετο.

Και στην τελική, γιατί?

Πραγματικά ΕΑΝ ΗΘΕΛΑ καθόμουν παραπάνω…μπορούσα. Το μπορουσα άνετα και χαλαρά…

Εαν -ομως- ήθελα…

Από τον 1ο όροφο του Ωδείου Αθηνών (Λ. Βασ. Γεωργίου Β’) ακούγονται μελωδίες, καποιες φάλτσες νότες, πρόβες και επανειλημένες προσπάθειες…Στο ισόγειο όμως είναι και κάποια άλλα παιδιά που ασκούν την τέχνη τους…PARKOUR

είναι μουσική

είναι χωρός

είναι άθλημα

είναι η τέχνη τους

Με τις δικές τους νότες, με τα δικά τους φάλτσα και με τις δικές τους προσπάθειες…

Δίνουν χρώμα και ζωή στο παγωμένο και σχετικά εγκατελείμενο Ωδείο, σχεδιασμένο από τον Δοξιάδη…

Αρμονική συνύπαρξη των τεχνών

Όταν την βλέπεις να πλησιάζει, νιώθεις σαν να είναι ήδη εδώ…

Γιατί εσύ ξέρεις ή τουλάχιστον νομίζεις ότι ξέρεις- ξέρεις αυτά που ξέρουν κι αυτοί….Το τίποτα. Την εικασία. Την πρόβλεψη. Την πιθανότητα.

Αυτά που τόσο συχνά ακούμε για άλλους, αλλά τώρα αυτή τη φορά αυτοί οι ‘άλλοι’ είναι οι δικοί μας..

Κι από την μία λες: ΓΙΑΤΙ? Γιατί σε εμάς? Γιατί τώρα? Γιατί έτσι? Και μια απάντηση ‘Γιατί Όχι?’ αιωρείται στον αέρα

Εάν το δεις ψύχραιμα, εφόσον κάτι δεν έχει γίνει, μπορεί και τελικά να μην συμβεί…τουλάχιστον όχι ακόμα…όχι έτσι…όχι έτσι απλά…έτσι απλά και άδικα…

Κι ελπίζεις..

Σε ένα λάθος. Ναι. Είναι από αυτές οι περιπτώσεις που ένα ‘λάθος μας λυτρώνει’…

Το ρολόι πλέον μετράει ανάποδα. Σας χρονόμετρο. Μετράει τις στιγμές. Και οι στιγμές μετρούν τον χρόνο.

Μια κλεψύδρα είναι η ζωή του ανθρώπου. Από την στιγμή που θα γεννηθεί, η άμμος (του) από την πάνω πλευρά- λιγοστεύει- γεμίζοντας αργά και σταθερά την κάτω πλευρά της κλεψύδρας….

Αλλά τώρα σαν κάποιος να πάτησε τέρμα το γκάζι….να επιτάχυνε την πτώση της άμμου…σαν κάτι να άνοιξε την τρύπα παραπάνω…και πασχίζουμε όλοι με τις προσευχές μας να την κλείσουμε…να την κλείσουμε έστω λίγο….έστω για λίγο…έστω για λίγο ακόμα….

Για ποιον λόγο?

Μήπως θα προλάβουμε να κάνουμε παραπάνω πράγματα? Ε και…

Μήπως θα προλάβουμε να πούμε περισσότερα πράγματα? Πόσα και γιατί

Μήπως από εγωισμό?….μήπως από φόβο?…από πόνο?

Από τον εγωιστικό φόβο του πόνου.

Και το μυαλό κάθε στιγμή δεν σκέφτεται αυτά που θα έρθουν (και που θα μπορουσαν την λίγη περίδο που έχουμε στην διάθεσή μας), αλλά για όλα όσα πέρασαν. Έτσι όπως πέρασαν. Και αναθεωρείς. Και κρίνεις. Πάνω από όλα τον εαυτό σου. Για λόγια που είπες, για πράγματα που έκανες. Μα πάνω από όλα για όλα εκείνα που δεν είπες και δεν έκανες.

Και όταν οι φωτογραφίες, οι ήχοι κι οι μυρωδιές τελειώνουν, τότε το μυαλό αφήνει το παρελθόν και αρχίζει να καλπάζει προς το μέλλον….και να πλάθει, να χτίζει και να φαντάζεται……και ο καθρέφτης ξαφνικά σπάζει….μια σκέψη εκσφενδονίζεται με τεράστια ταχύτητα και κομματιάζει τις φανταστικές αυτές εικόνες…..ένα τραγούδι ακούγεται με λυπητερό σκοπό που σου υπενθυμίζει αυτά που σου είπαν…’αυτά’ που ξέρεις…..

Και τότε λες: ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ….

Και μια φωνή (η φωνή σου) σου απαντά: Τι να προλάβεις μωρε? ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ?

Πώς να ζήσεις μια ζωή σε ένα λεπτό. Ή σε ένα μήνα. Η’ σε ένα χρόνο.

Η ζωή έχει τον δικό της βηματισμό κι όσο κι εάν την τραβήξεις από το χέρι, πιο γρήγορα να πάει δεν μπορεί…..

Τα σκέφτεσαι αυτά και δαγκώνεις τα χείλη. Μα όσο δυνατά κι αν τα δαγκώσεις και να τα ματώσεις, πιο πολύ από τον πόνο που νιώθεις στην καρδιά αποκλείεται να είναι…

Μα όσο μεγάλο κομμάτι σου κοπεί, εσύ θα ζήσεις και θα το αντιμετωπίσεις

Την ίδια στιγμή σκέφτεσαι όλα αυτά που πρέπει να προλάβεις να κάνεις μαζί του…και ταυτόχρονα σκέφτεσαι κι όλα όσα έρχονται….που πρέπει να ετοιμαστείς. Γιατί εσύ ξέρεις. Να είσαι έτοιμος για εσένα, μα πιο πολύ για τους άλλους….Όλοι σε χρειάζονται και πρέπει να είσαι εκεί….και εσύ να πονέσεις στον… ελεύθερο σου χρόνο….

…και μέχρι τότε, σκύβεις το κεφάλι, σφίγγεις τις γροθιές σου, δαγκώνεις τα χείλη σου κι ελπίζεις…σιγοψυθιρίζοντας μια προσευχή

Cow-Economics

SOCIALISM

You have 2 cows.
You give one to your neighbor.

COMMUNISM

You have 2 cows.
The State takes both and gives you some milk.

FASCISM

You have 2 cows.
The State takes both and sells you some milk.

NAZISM

You have 2 cows.
The State takes both and shoots you.

BUREAUCRATISM

You have 2 cows.
The State takes both, shoots one, milks the other, and then throws the milk
away…

TRADITIONAL CAPITALISM

You have two cows.
You sell one and buy a bull.
Your herd multiplies, and the economy grows.
You sell them and retire on the income.

SURREALISM

You have two giraffes.
The government requires you to take harmonica lessons

AN AMERICAN CORPORATION

You have two cows.
You sell one, and force the other to produce the milk of four cows.
Later, you hire a consultant to analyze why the cow has dropped dead.

ENRON VENTURE CAPITALISM

You have two cows.
You sell three of them to your publicly listed company, using letters of
credit opened by your brother-in-law at the bank, then execute a
debt/equity swap with an associated general offer so that you get all four
cows back, with a tax exemption for five cows.
The milk rights of the six cows are transferred via an intermediary to a
Cayman Island Company secretly owned by the majority shareholder who sells
the rights to all seven cows back to your listed company.
The annual report says the company owns eight cows, with an option on one
more.
You sell one cow to buy a new president of the United States, leaving you
with nine cows.
No balance sheet provided with the release.
The public then buys your bull.

THE ANDERSEN MODEL

You have two cows.
You shred them.

A FRENCH CORPORATION

You have two cows.
You go on strike, organize a riot, and block the roads, because you want
three cows.

A JAPANESE CORPORATION

You have two cows.
You redesign them so they are one-tenth the size of an ordinary cow and
produce twenty times the milk.
You then create a clever cow cartoon image called ‘Cowkimon’ and market it
worldwide.

A GERMAN CORPORATION

You have two cows.
You re-engineer them so they live for 100 years, eat once a month, and milk
themselves.

AN ITALIAN CORPORATION

You have two cows, but you don’t know where they are.
You decide to have lunch.

A RUSSIAN CORPORATION

You have two cows.
You count them and learn you have five cows.
You count them again and learn you have 42 cows.
You count them again and learn you have 2 cows.
You stop counting cows and open another bottle of vodka.

A SWISS CORPORATION

You have 5000 cows. None of them belong to you.
You charge the owners for storing them.

A CHINESE CORPORATION

You have two cows.
You have 300 people milking them.
You claim that you have full employment, and high bovine productivity.
You arrest the newsman who reported the real situation.

AN INDIAN CORPORATION

You have two cows.
You worship them.

A BRITISH CORPORATION

You have two cows.
Both are mad.

AN IRAQI CORPORATION

Everyone thinks you have lots of cows.
You tell them that you have none.
No-one believes you, so they bomb the **** out of you and invade your
country.
You still have no cows, but at least now you are part of a Democracy….

A NEW ZEALAND CORPORATION

You have two cows.
The one on the left looks very attractive.

AN AUSTRALIAN CORPORATION

You have two cows.
Business seems pretty good.
You close the office and go for a few beers to celebrate